8 Eylül 2012 Cumartesi

İbrahim





























Bu şiiri çok severim ben.
Ara sıra, hani olur ya, kendi kendinizle konuşursunuz fark etmeden, içimden derim;
"İbrahim, gönlümü put sanıp da kıran kim?".
Cevabı bulamam, bilemem.
Derken...
Tam da şimdi, başka bir Asaf'ın* dizeleri düştü yadıma.
Bulamadığım cevabı o veriyor belki:

Dün sabaha karşı kendimle konuştum
Ben hep kendime çıkan bir yokuştum
Yokuşun başında bir düşman vardı
Onu vurmaya gittim kendimle vuruştum

*Özdemir Asaf

5 yorum:

  1. Bu iki şiir...yakışmış.

    YanıtlaSil
  2. Bir şeyler, bir şeyleri çağrıştırır bana hep. Herhangi bir şey söylerken mesela, zihnimde ona bağlı başka bir sürü düşünce akıp gider. Niyetim İbrihim'di, Özdemir Bey sonradan geldi. Ve bu iki şiir yakışmış deyince de siz, aklıma bir film sahnesi geldi; Mısır ve Nil'in birbirine ne çok yakıştığını anlatan bir sahne.. Alakasız şeyler söyleyebilirim böyle, siz beni boşverin:)

    YanıtlaSil
  3. olur mu hiç,serbest çağrışım kadar güzel deneme stili yok bence.(not: bir de kelime doğrulama olmasa:P)

    YanıtlaSil
  4. şiir harika aklına gelen çağrışımlar daha da harika ;)

    YanıtlaSil
  5. Kişinin en yakın düşmanı kendi..

    YanıtlaSil